In Siena vertelt men duizend-en-één verhalen over het zeer privé en intiem beleven van de Palio en over het leven in de contrada. Op 2 juli 2018 hoorde ik opnieuw zo’n verhaal, zeker en vast sentimenteel en uiteindelijk onbelangrijk tenzij voor de betrokken personen, maar toch een perfecte illustratie van hoe intens de verbinding kan zijn tussen familie en de contrada.
In 1905 werd er een man geboren in een arm gezin in Salicotto, het hart van Torre. De jongen had aanleg voor trommelen en een grote droom : de officiële “tamburino” of trommelaar worden die Torre zou vertegenwoordigen op plechtigheden. Omstreeks 1920 had de jongen genoeg geld gespaard om een trommel te kopen in de kleuren en met de symbolen van Torre, en hij realiseerde zijn droom.
In 1952 overleed de man op 47-jarige leeftijd, en als enige bescheiden kostwinnaar liet hij zijn gezin achter in moeilijke omstandigheden. Om haar gezin te kunnen onderhouden verkocht zijn weduwe de trommel. Kort daarop huwde de dochter de huisbewaarder van de zetel van Bruco, een andere contrada. En vaak vertelde zij aan familieleden en vrienden over wijlen haar vader en ook over zijn trommel, het object bij uitstek dat haar aan hem herinnerde, en hoe graag zij die trommel zou willen terugvinden.
Op Kerstdag 25 december 2012, kleedt een ondertussen oude vrouw zich warm aan om nog snel enkele inkopen te doen. Zij opent de deur van het conciergehuis van Bruco in de Via del Comune en ziet voor de dorpel na 60 jaar de trommel van haar vader terug. De schenker heeft zich nooit kenbaar gemaakt.